غارنشین سیاه‌پوش در ایران (خرس سیاه آسیایی)
رفتار شناسی:
شب‌گرد، درصورت داشتن توله و یا امنیت در روز هم دیده می‌شوند و بطور معمول روز‌‌ها در غار یا بین شکاف سنگ‌ها و یا زیر سایه درختان استراحت می‌کنند. معمولا خواب زمستانی دارند و در هنگام خواب از چربی ذخیره شده در طول زمان فعالیت خود استفاده می‌کنند. همانند انسان کف رو هستند و قابلیت بالا رفتن از درخت را به خوبی دارند. خرس ها با ادرار کردن، مدفوع و مالیدن خود به تنه درختان بوی خود را بر جای می‌گذارند تا حضور خودشان را برای سایر خرس‌ها نشان دهند.
ارزش گونه برای انسان و نقش بوم شناختی:
- اهمیت طبیعت‌گردی و ارزش محیط زیستی
- احیای زیستگاه‌های جنگلی
- کنترل جمعیت حشرات و جوندگان
چند ویژگی خرس ها:
- طول عمر این گونه 25 سال
- گوش‌های نسبتا بزرگ و گرد
- موهای بلند وسیاه رنگ
- طول دم 10-7 سانتی متر
- طول بدن 180-120 سانتی متر
- لکه سفید به روی سینه به شکل 7 وجود دارد
- از نظرحفاظتی این زیرگونه همرده است با یوزپلنگ ایرانی.
پراکنش در ایران:
ایران غربی‌ترین پراکنش این گونه در آسیا است.
پراکنش در ایران؛ در برخی مناطق استان کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان
تغذیه:
خرس‌ها‌ی سیاه در طبیعت یک گونه همه چیز خوارند.
خرس‌ها از (بنه و کسور، داز، خرما، کنار، انگور، زردآلو، گیاهان علفی، انجیر، حشرات، جوندگان، خزندگان، ماهیان، پرندگان، لاشه‌خواری و عسل) تغذیه می‌کنند.
زیستگاه:
کوهستانی و جنگلی در ارتفاعات 500 متر تا 2700
وزن:
خرس ماده: 65 تا90 کیلوگرم
خرس نر: 110 تا 150 کیلوگرم
زادآوری:
دوسال یکبار 1 تا 2 توله
مدت آبستنی آن‌ها 7 الی 8 ماه
جمعیت:
روند جمعیت این گونه در آسیا نزولی است.
عوامل تخریب زیستگاه خرس سیاه:
- تکه تکه شدن زیستگاه
- بهره‌برداری بی‌رویه از جنگل‌ها
- معدن‌کاوی
- احداث جاده‌های روستایی و شهری
- چرای بی‌رویه دام
عوامل تهدید جمعیت خرس سیاه:
- شکار و صید گونه
- استفاده از اجزای بدن خرس در طب سنتی
- فروش توله‌ها در بازار سیاه
- سمی کردن لاشه حیوانات اهلی
- عدم آگاهی مردم نسبت به ارزش‌های گونه
- افزایش نگرش منفی نسبت به حضور گونه
